Jechałam godzinami nie mogąc znaleźć drogi do mojego królestwa. Gdy tylko natrafiłam na znajome, według mnie, drzewo zawsze okazywało się, że jest zupełnie zwykłe, jedno spośród setek innych. Gdy zbliżyłam sie do następnego, znów pełna nadziei, po raz kolejny pojechałam dróżką obok niego.

- Tak, to tutaj - wykrzyknęłam poznając coraz więcej drzew i powalonych pni. W końcu moim oczom ukazał się dobrze znany las. To tutaj się wychowałam, tutaj znałam każdy kąt. Wiedziałam gdzie jest najwięcej królików, jeleni, wilków... Z uśmiechem na twarzy pogalopowałam szeroką dróżką do domu. Do domu! Nareszcie...

z.t.

Ruszyła biegiem za pozostałymi. Ciągnęli za sobą długi ogon zbrojnych. Po chwili dotarli do gospody. Przechodnie przyglądali im się z zaciekawieniem. W końcu nie często można zobaczyć na ulicach miasta dzieciaki z różnych królestw walczące z armią żołnierzy.
Ciemnowłosa dziewczyna spytała, czy ma konia. Pokręciła głową.
Co jakiś czas wystrzelała strzały albo wbijała je w strażników. Czuła się coraz słabiej.
Katem oka zauważyła, że ciemnowłosa dziewczyna odjechała. Druga biegła do stajni. Gościu imieniem Artur oddalał się boczną uliczką. Spojrzała na Marhosa i własnie wtedy straciła przytomność.

z.t