Obudziłam się gwałtownie i szybko podbiegłam do okna. Było późne popołudnie. Westchnęłam i szybko założyłam buty i kołczan ze strzałami, po czym złapałam łuki i wybiegłam na zewnątrz ponownie zastanawiając sie: "Co ja robię?!". Po paru minutach byłam juz na drodze prowadzącej w strone rzeki.

z.t.

- Levanne, chodź do mnie na chwilę! - usłyszałam z kuchni. Mama. Westchnęłam cicho i wstałam zakładając po drodze buty.
- Co tam? - odpowiedziałam radośnie, mimo że pamiętałam o naszej kłótni... Mama westchnęła i pociągnęła mnie do pokoju młodszej siostry. Zaskoczona zajrzałam do środka i stanełam jak wryta. Melanie leżała na łóżku z blada twarzą, a nad nią pochylał się lekarz.
- Dzień dobry - zmierzył mnie wzrokiem. - To córka? - zapytał mamy, a ta kiwneła głową. - A więc posłuchaj. W królestwie Bervanel rośnie kwiat o niezwykłej sile i mocy. W tym momencie tylko on może uratowac zycie twojej siostrze. Nie mam go przy sobie... Zdobędziesz go? - Osłupiała patrzyłam na niego z otwartymi oczami. Kiwnełam głową. Opisał mi go, po czym dodał:
- A więc ruszaj czym prędzej! - Posłuchałam go i szybkim krokiem wbiegłam do pokoju po broń, po czym wybiegłam krzycząc:
- niedługo wrócę!

z.t.

W oddali zobaczyła jakiś budynek o niebieskich ścianach.  Levanne pędziła właśnie w tamtą stronę. Sil pochyliła się i popędziła konia do galopu.
- Dalej, Lotte. Jeszcze ten jeden raz i sobie odpoczniesz. - klacz gnała przez las, szybko zmniejszając dystans dzielący ich od drugiego konia i jego jeźdźca. Sil sięgnęła po miecz.

//Muahaha... Utnę Ci głowę !//

//Co za uliczka? //

Ściągnęła wodze, widząc, że jej ofiara czmycha w boczną uliczkę. "Pewnie czai się tuż za rogiem z łukiem gotowym do strzału."
- Tchórzysz?! - krzyknęła, mając nadzieję, że wywabi ją z zaułka.

Sil ostrożnie zsiadła z konia i ścisnęła pewniej rękojeść miecza. Wzięła kilka głębokich oddechów, by się nieco uspokoić.
- Oh, Lev. Nawet nie udawaj, że nie wiesz. - zbliżyła się do wylotu uliczki, nadal jednak nie pokazując się łuczniczce. - Oddaj mi list.

- Oh, myślisz, że tak po prostu pozwolę ci odejść? Wiem, że zabrałaś ten list. Ale na co liczyłaś, Lev? Że się nie zorientuję? - Sil oparła się plecami o ścianę. Miała już pewien plan. Musiała jednak zlokalizować dokładnie Levanne. - Ta cała historia z umierającą siostrą to pewnie kłamstwo? - zapytała nasłuchując uważnie.

Sil wzięła głęboki oddech, usunęła wszelkie zbędne myśli, by móc skupić się na walce. Upewniła się, że rękojeść miecza idealnie leży w jej dłoni. A potem wyskoczyła zza rogu w wąską uliczkę. Levanne była dalej niż Sil przypuszczała. Trzymała w rękach łuk.