- Nie chcę Cię zabijać! - krzyknęłam. Wiedziałam, że mam przewagę. Silvana nie zdąży do mnie dobiec tak szybko, bym nie wypuściła strzały. Cofnęłam konia minimalnie i kontynuowałam:
- W ogóle nie lubie zabijać, ale co Cię to może obchodzić! Ty zabijasz bezbronnych ludzi tylko dlatego, że coś Ci ukradziono. Albo po prostu to zgubiłaś i nie chcesz sie przyznać! Jak to było?! Po trupach do celu, co?! - prychnęłam i utkwiłam wzrok w dziewczynie.

Znów sie wycofałam, tym razem dalej niż zwykle. Właściwie widziałam już dom sąsiadów. Czy jeśli bym krzyknęła uratowaliby mnie od tej... dziewczyny? Potrząsnęłam głową i mruknęłam do siebie:
- Pff, w ogóle... - milczałam, skupiając wzrok na twarzy Silvany co jakiś czas cofając konia o krok czy dwa.

Zasmialam sie krotko.
- Bo co? Rzucisz we mnie mieczem? - odparlam z rozbawieniem i znow sie cofnelam. Jeszcze tylko sekundy dzielily mnie od... ucieczki. Zacisnelam usta i podnioslam luk nieco wyzej, nadal celujac w Silvane.

W ostatniej chwili podjęłam decyzję. Gdy sztylet był już prawie u celu wychyliłam się w lewo // to jest możliwe! // jednocześnie opuszczając łuk i, gdy wbił sie w ziemię, obróciłam konia i z miejsca pogalopowałam w stronę sąsiadów. Pochyliłam sie nisko nad grzbietem konia i skierowałam go w stronę płotu. Nie zwolnił, a ja szepnęłam:
- Wierzę w Ciebie, dasz radę. - W ostatniej chwili wybił sie w powietrze i przeskoczył ogrodzenie bez większego problemu. Biegł dalej, a na mojej twarzy zagościł uśmiech. Minęłam dom i koń znów przeskoczył płot, tym razem prawie muskając go kopytem. Ale udało się! Wpadłam w drzewa wokół swojego domu.

// Lecę . //

Zeskoczyłam z konia i przywiązałam go do drzewa.
- Zaczekaj tu na mnie - powiedziałam, jakby naprawdę miał szansę uciec sam. Myśląc o imieniu dla niego wbiegłam do domu. Drzwi do pokoju mojej siostry były uchylone. Pchnęłam je lekko. W środku nic się nie zmieniło. Siostra leżała blada jak wcześniej, a nad nią pochylał sie lekarz, badając puls. Mama siedziała na krześle z drugiej strony wpatrując się w twarz Melanie. Nikt nie zauważył mojego przybycia. Wyjęłam buteleczkę z wywarem i podeszłam do lekarza.
- Mam nadzieję, że nie za późno - powiedziałam cicho. Lekarz podskoczył lekko, a mama spojrzała na mnie dziwnie.
- Och, w samą porę! Jak zrobiłaś wywar? - zapytał doktor z usmiechem. Westchnęłam z ulgą i patrzyłam jak szybko odkorkowuje buteleczkę i nalewa odrobinę na łyżeczke i podaje mojej siostrze. Milczałam wpatrując się w twarz Melanie. Lekarz z powrotem zakorkował wywar i ostrożnie połozył go na półce. - Czekamy - dodał i usiadł na krześle. Co?! A ja myslałam, że ten lek... Wydałam z siebie dziwny dźwięk i wyszłam z pokoju. Skierowałam sie w stronę wyjścia, nie zastanawiając się gdzie jest Silvana i czy nie czai sie za drzwiami. Zawiesiłam łuk na plecy, moja twarz wyrażała zrezygnowanie. Otworzyłam drzwi. Na szczęście nie było tam nikogo. Podeszłam do konia i, aby zająć czymś mysli, zaczęłam wymyślac dla niego imię.

Na chwilę podniosłam wzrok. Nawet sie nie zdziwiłam widząc Silvanę. Wiedziałam, ze w końcu do mnie przyjdzie. Jedyne, co wydało mi sie dziwne to miecz tkwiący w pochwie. Co jej sie stało? Postanowiła byc łagodna? Ledwo zauważalnie potrząsnęłam głową. Mimo że usilnie starałam się je powstrzymać, łzy popłynęły po moich policzkach. Opuściłam głowę, by dziewczyna tego nie zauważyła.

- Przecież ja nie mam siostry - powiedziałam z sarkazmem. // tak, wiem, bez ładu i składu . //  Mimo że zdążyłam Melanie wciąż mogła umrzeć. Dobrze chociaż, że Artur dał mi prawdziwy wywar, a nie jakąś truciznę... Bo chyba lekarz by ją rozpoznał... Westchnęłam cicho i spojrzałam w oczy koniowi. - Cordis - szepnęłam i pogłaskałam go po grzywie.

Zacisnelan usta.
- Ja go nie mam. Naprawde - powiedzialam. - Jesli moja siostra... Jesli bedzie choc cien szansy, ze wyzdrowieje, moge Ci pomoc w poszukiwaniach - dodalam cicho. Tak, pomoge jej. Przeciez to dzieki Sil znalazlam lek dla Melanie. Westchnelam i spojrzalam jej w oczy, by wiedziala, ze nie klame.