Jego miarowe zdziwienie przerodziło się w uśmiech. - Nie żartuj, lepiej to od razu załatwić. - Odwrócił się, po czym odchrząknął. - To... czego szukasz? - Podrapał się w brodę w zamyśleniu.

Szła szybkim krokiem przez las, szukając miejsca, gdzie mogłaby odpocząć i spędzić noc. Było duszno i parno, co zapowiadało burzę. Nagle jej oczom ukazało się wejście do jaskini. Uśmiechnęła się do siebie. "Nareszcie jakiś uśmiech losu" - pomyślała. Weszła do środka.

Jaskinia była ogromna, ciągnęła się w głąb prawdopodobnie na całe kilometry. Nie wiadomo co czai się w środku. Sil wyciągnęła z plecaka pochodnię i po kilku próbach zapaliła ją przy pomocy krzesiwa. Trzymała ją lewą ręką, w prawej zaś miała miecz. Szła powoli wzdłuż korytarza, rozglądając się czujnie. Jak na razie dostrzegła tylko kilka nietoperzy...

Szła już od pół godziny, a końca jaskini nadal nie było widać. Nagle potknęła się i przewróciła na ziemię.
- Niech to szlag - mruknęła pod nosem. Podniosła się i ruszyła dalej, tym razem uważniej zerkając pod nogi. Jednak gapiąc się w dół, nie zauważyła stalaktytu, zwisającego ze stropu jaskini. Uderzyła nim bardzo mocno w czoło.
- Jasna cholera! - Krzyknęła, łapiąc się za głowę, która niemiłosiernie pulsowała bólem.

// To nie chciałam kwiatka po ciemku szukać //

Potrząsnęła głową, próbując pozbyć się oszołomienia. Wtem usłyszała jakiś dźwięk. Jak gdyby cichy szelest - ktoś szedł od strony jaskini. Z pochodnią w ręku była widoczna z daleka w tym ciemnościach. Miała tylko nadzieję, że nie jest to jakieś dzikie zwierze.
- Halo! Kto tam jest?! - Krzyknęła, mocniej ściskając w dłoni rękojeść miecza.

Sil odetchnęła z ulgą, dowiedziawszy się, że nie jest to jakaś dzika bestia. Jednak zaraz zmarszczyła gniewnie czoło widząc, że dziewczyna, która weszła w blask pochodni, trzyma w ręku imponujący łuk. Strzała osadzona na cięciwę mierzyła prosto w nią.
- Łuczniczka Nivenny, nieprawdaż? - odparła pogardliwym tonem.

Sil spojrzała w spokojne oczy łuczniczki, nie znajdując w nich ani krzty litości. Bez wątpienia, ta dziewczyna mordowała już z zimną krwią. Zapewne tylko dlatego, że ktoś jest z innego królestwa.
-Jak mniemam, teraz przeszyjesz mnie strzałą, czyż nie? - rzuciła lekkim, niemal pogodnym tonem. Łucznicy byli okrutni. Nieraz strzelali komuś prosto w plecy, nie dając mu nawet szansy na obronę. Sil marzyła o tym, by wyzwać jednego z tych tchórzy na uczciwy pojedynek na miecze. Pokazała by im, co to znaczy honor. I cierpienie.

Najchętniej zabiłaby ją na miejscu. Ludziom z Nivenny nie można było ufać. "Ja się odwrócę, a ona strzeli mi w plecy" - pomyślała.
- Co ty tu robisz? - spytała nieco opryskliwie - I czemu włóczysz się po tej jaskini bez światła?
Próbowała wymyślić jakiś sposób, dzięki któremu mogłaby ujść z życiem. Pewien pomysł świtał już jej w głowie.