// Skompinować, Zucku? A nie czasem "skombinować"? //

Odprowadziła dziewczynę pogardliwym wzrokiem.
- Tchórze nigdy się nie zmienią. - Mruknęła do siebie
Spojrzała w głąb jaskini, w ten niekończący się mroczny tunel. Znowu została sama. Samotność była straszna. Być samym aż po kres horyzontu, bez żadnego przyjaciela u boku. Mimochodem zaczęła się zastanawiać, czego szukała tu owa łuczniczka. Może została jej powierzona jakaś misja? Tak jak Silvanie. I może ona również nie wierzyła, że zdoła ją wykonać... Ruszyła biegiem do wylotu jaskini, mając nadzieję, że dogoni nieznajomą dziewczynę. Gdy wybiegła z jaskini rozejrzała się szybko i odetchnęła z ulgą, gdy zobaczyła, że łuczniczka siedzi pod drzewem nieopodal wyjścia. Podeszła do niej ostrożnie, chowając miecz do pochwy. Nie chciała, by dziewczyna znowu odniosła się do niej wrogo. W każdym bądź razie, za cholewką buta miała sztylet i miała nadzieję, że w razie czego zdoła po niego sięgnąć.
- Jestem Silvana. - Powiedziała wyciągając do niej rękę.

To było samobójstwo. Sil jednak pomyślała o tym zbyt późno. To się przecież nie może udać. Ta dziewczyna... Powiedziała, że jak się nazywa? Lewwwannie, czy jakoś tak // //, uśmiechała się jednak przyjaźnie. Ale może chciała tylko uśpić jej czujność by w odpowiedniej chwili poderżnąć jej gardło... Po co w ogóle do niej podbiegła? Czemu nawiązała z nią znajomość? Czyżby była już aż tak zdesperowana, by szukać pomocy u wroga?
- Zastanawiałam się po prostu co robisz w obcym królestwie. - Powiedziała w końcu niewinnym tonem.

Sil otworzyła usta, chcąc coś powiedzieć. Nie potrafiła znaleźć jednak właściwych słów. Domyślała się jaka to choroba. Rzeczywiście jedynym ratunkiem był kwiat gologu. A ona znała osobę, która mogłaby pomóc. Przez chwilę biła się z myślami, po czym powiedziała :
- Masz konia?

Sil podeszła do kępy drzew, gdzie wcześniej uwiązała konia.
- To niedobrze. Do Belatony jest dość daleko. Mieszka tam mój... - Sil zganiła się w myślach za lekkie drżenie głosu - ...znajomy. - Dokończyła. - Być może będzie wiedział gdzie dokładnie znaleźć ten kwiat.
Wsiadła na konia, po czym wyciągnęła rękę do łuczniczki.
- Jedziesz?

Sil uśmiechnęła się pod nosem.
- Jeszcze nie ma za co - powiedziała.
Uderzyła boki konia piętami. Wierzchowiec już po paru metrach przeszedł w galop, gnając przez las.

Po godzinie dojechały wreszcie do Belatony. Miasto było imponujące, chociaż niezbyt wielkie. Było otoczone murem, a do środka prowadziła tylko jedna brama, przy której stali strażnicy, uzbrojeni w halabardy. Sil spięła wodze, zatrzymując konia. Odwróciła się w siodle do Levanne.
- Musimy teraz przejechać obok strażników. Nie powinni nas zatrzymać, jednak bądź ostrożna. Nie prowokuj ich. Jasne?

Skinęła potakująco głową. Musnęła piętami boki konia, a ten ruszył stępa do przodu, w kierunku bramy. Sil patrzyła przed siebie spokojnym wzrokiem, nie dając po sobie poznać jak bardzo jest zdenerwowana. Gdy od strażników dzieliło ich już tylko kilka metrów, skrzyżowali halabardy nie pozwalając im przejechać.
- Stać. Kto jedzie i do kogo? - spytał ten stojący po lewej.
Sil spojrzała na niego chłodnym wzrokiem. Ten poruszył się niepewnie, zgromiony spojrzeniem dziewczyny.
- Silvana de Mari i Levanne do Artura. - odpowiedziała.
- Do Artura Farrela? - zapytał zdumiony
Silvana potwierdziła skinieniem głowy.
- No to masz pecha słonko. Artur siedzi za kratkami od jakichś... - spojrzał niepewnie na kompana -.. dwóch lat?
- Jeśli nie więcej. - potwierdził tamten.
- Nadal chcę z nim porozmawiać.
- Cóż, skoro tak, droga wolna. - Strażnik podniósł halabardę, jego towarzysz zrobił to samo. - Tylko bez żadnych awantur! - powiedział patrząc znacząco na broń obu dziewczyn.
- Będziemy się zachowywały nienagannie. - odparła Sil, nieco już znudzonym tonem. Kiedy przejeżdżała obok strażników odetchnęła z ulgą. Udało się. Nawet nie odebrano im broni.
- Ej, zaraz... - powiedział jeden z żołnierzy, a Sil na chwilę zamarło serce.
- Tak? - spytała, lekko unosząc brwi.
Mężczyzna marszczył czoło, usiłując coś sobie przypomnieć.
- Czy ty jesteś tą Silvaną, która cztery lata temu razem z Arturem...
- Tak ta sama. - Warknęła Sil, nie pozwalając mu dokończyć. - A teraz wybaczą panowie, ale śpieszy nam się. - Szturchnęła konia piętami, poganiając go do kłusa.