Dobrze, że Levanne siedziała z tyłu. Przynajmniej nie zobaczyła rumieńca, który pokrył policzki Silvany.
- Nic takiego. A w szczególności nic, co powinno cię obchodzić. - odparła lodowatym tonem. Zatrzymała konia przed gospodą i zsiadła z niego.
- Zsiadaj. Do lochów pójdziemy pieszo.

Przywiązała konia do metalowego kółka przy gospodzie. Po czym nie oglądając się ruszyła ulicą. Miasto nie zmieniło się zbytnio, odkąd ostatnio tu była. Nawet zapach pozostał ten sam. Minęła budynek Wielkiej Biblioteki, zanotowała w pamięci by zajrzeć tam później. Może znajdzie tam to czego szukała. Albo przynajmniej informację o tym, gdzie tego szukać.

- Cztery lata temu, jak się już pewnie sama domyśliłaś. - odpowiedziała tonem nie zachęcającym do dalszej konwersacji.
Dotarły wreszcie do wielkiego budynku, zbudowanego z szarego kamienia. Znajdował się przy wschodnim murze, na uboczu.
- Jestem bardzo ciekawa za co Artur trafił do więzienia. Nigdy nie kolidował z prawem. Chodził nawet po lewej stronie ulicy. //xD//

Sil zastukała ciężką, żelazną kołatką we wrota. Po chwili drzwi uchyliły się nieznacznie i przez szparę wyjrzał strażnik.
- Czego? - spytał.
- Chciałabym porozmawiać z Arturem Farrel'em.
Strażnik otaksował spojrzeniem obie dziewczyny. Jego wzrok zatrzymał się chwilę dłużej na mieczu Silvany. Otworzył szerzej drzwi i wpuścił je do środka.
- Zostawcie broń na stole. - wskazał ręką nieduży mebel, stojący po prawej stronie. Obok znajdowało się krzesło, a na stole stał pusty kufel piwa.
Silvana z pewną niechęcią odpięła pochwę z mieczem i położyła ją na stole. Wyjęła również sztylet, który znajdował się za pasem.
- To wszystko? - spytał strażnik z powątpiewaniem.
Sil przewróciła oczami i z wewnętrznej kieszeni kurtki wyjęła nóż.
- Tak, wszystko.

Strażnik skinął głową, wziął pochodnie i poprowadził ich schodami w dół. Sil ruszyła za nim.
- Odkładając ten nóż miałaś minę, jakbyś musiała pochować swojego przyjaciela. - szepnęła do Levanne.

Sil spostrzegła, że Levanne zrobiła się blada. Może nie lubiła schodzić do lochów? Albo bała się szczurów. Jeden właśnie przemknął tuż przed ich stopami. Strażnik zatrzymał się przed drzwiami, wyjął pęk kluczy i wsunął jeden z nich do dziurki.
- Odsuń się od drzwi. - krzyknął, po czym przekręcił klucz i otworzył drzwi.
- Oh, czym sobie zasłużyłem na tą niespodziewaną wizytę? Do obiadu jeszcze przecież daleko. - odezwał się ktoś z głębi celi.
- Masz szczęście, szumowino. Pewna atrakcyjna brunetka i jej równie piękna towarzyszka chcą z tobą porozmawiać. - przesunął się, by dziewczyny mogły wejść.
Sil stała jak słup soli, nie mogąc się ruszyć. "Co ja tu w ogóle robię?" - to pytanie tłukło się jej po głowie, przez co nie mogła zebrać myśli. Stała tylko gapiąc się przed siebie.

Artur nie zmienił się, zupełnie jak jego miasto. Oczywiście był nieco zaniedbany (w przeciwieństwie do swojego miasta). Leżał na pryczy i patrzył na Sil szeroko otwartymi, ciemnymi oczami. Piwnymi oczami. Piwnymi i cudownymi oczami. Sil otrząsnęła się i ze wzrokiem utkwionym w jakimś punkcie na ścianie, wyrecytowała :
- Arturze, wiem, że masz do mnie żal, jednak potrzebuję twojej pomocy. Liczę na to, że zapomnisz moje dawne występki i to jak cię potraktowałam, i okażesz się tak wyrozumiały, że w całej swojej łaskawości...
Artur nie dał jej dokończyć. Wstał z pryczy tak szybko, że Sil nawet nie zdążyła zareagować, podszedł do niej i przytulił.
- Siluś, kochana, wróciłaś. - wyszeptał.
Twarz Sil zrobiła się cała czerwona. Gapiąc się wciąż w ten sam punkt, odparła lodowatym tonem :
- Masz dokładnie trzy sekundy, na to by się odsunąć. Inaczej nie ręczę za siebie.
Artur z szerokim uśmiechem cofnął się o krok.
- Nic się nie zmieniłaś. - odparł rozradowany, nie zważając na chłodną reakcję Silvany. Przeniósł spojrzenie na Levanne.
- A ty jesteś...? - uniósł pytająco brwi.

- Tak jak mówiłam, zanim mi bezceremonialnie przerwałeś, potrzebujemy twojej pomocy. Musimy znaleźć kwiat gologu. - powiedziała Sil, która usilnie unikała spojrzenia Artura, tym razem gapiąc się w górę.
- Mam wrażenie, że moja skromna osoba jest nieco bardziej interesująca niż ten sufit. - Mruknął Artur. A gdy Sil nadal nie chciała na niego popatrzeć, dodał : - Zresztą, co ja tam wiem. Gapię się na niego od dwóch lat, więc mi może się już wydawać nudny.... - Nie doczekawszy się reakcji rzucił : - Aczkolwiek ta dziwna plamka po lewej stronie kształtem przypomina nieco...
- Możesz się zamknąć! - wrzasnęła Sil. Artur był w tym momencie zapewne wniebowzięty, ponieważ wreszcie na niego spojrzała. Spojrzeniem bazyliszka co prawda, ale zawsze coś. - Tu chodzi o poważną sprawę, a ty jak zwykle nie umiesz zachować się adekwatnie do sytuacji!
Artur uśmiechnął się pod nosem.
- To ty, jak to pięknie ujęłaś, nie zachowujesz się adekwatnie do sytuacji. W końcu to nie ja uciekłem sprzed ołtarza.