- Co?! - wyrwało mi się. Przeniosłam wzrok z Artura na Silvanę. - Mówiłaś, że to tylko... znajomy.

Oh, cóżże z niego za sierota? Cały czas siedział cicho, zamyślony, we własnym świecie. Ale teraz się obudził, dobre wyczucie. Mlasnął niesmacznie jęzorem, po czym ruszył przed siebie, próbując emanować pewnością siebie. Aczkolwiek, zamuł z niego straszny. Pamiętał ostatnią wypowiedź dziewczyny... chyba Levane. Grymasiła coś o śmierci siostry, a potem rozdarła gumiora z rozpaczą. Biedactwo, och jak dobrze, że on już nikogo nie ma. Kwiatek jakiegoś gol... czego? Zmarszczył brwi, pod napływem intensywnego myślenia, ale nic z tego nie wynikło, ponieważ ma sklerozę. Odwrócił się w końcu, w rozpaczy, patrząc łakomie na ciemność w jaskini. Skłonił się w samotności i wyszeptał cichą przysięgę, znikając gdzieś w chaszczach. Tsa, czas wrócić do pierwotnego zadania, a nie zawierania... e... znajomości? Tak to się nazywa? Lekki śmiech szaleńca wzebrał się w jego krtani. Przyjaźń? Ale temat sobie wybrał do myślenia, jak tu krwawa jatka się szykuje.


z.t

Sil nie wiedziała co powiedzieć. Uklękła obok Levanne i położyła dłoń na jej ramieniu. Nie mogła znaleźć odpowiednich słów, by pocieszyć łuczniczkę. Wszystko, co tylko przychodziło jej na myśl wydawało się głupie i nie na miejscu. Bo co też można w takiej sytuacji powiedzieć?
- Przynajmniej się starałaś. - wydukała w końcu.
Artur otworzył jedno oko i zerknął na Levanne pogrążoną w smutku.
- No nie wiem czy przez wymarcie jakiegoś głupiego kwiatka można się od razu pogrążać w rozpaczy...
Sil oparła się plecami o ścianę i podparła głowę rękami.
- Artur, kwiat gologu to był jedyny ratunek dla chorej siostry Levanne. - wydusiła przez ściśnięte gardło. Zerknęła na niego i zaraz smutek ustąpił miejsca wściekłości, bo na twarzy Artura zagościł szeroki uśmiech. - A ty z czego się cieszysz? - warknęła.
- Z czego? Cóż... Może z tego, że jestem w posiadaniu wywaru z tego kwiatu, a jak mniemam, do uleczenia choroby to właśnie wywar jest wam potrzebny, a nie sam kwiat. - uśmiechnął się promiennie.

//No i znowu lawina tekstu xD. //

Ostatnio edytowany przez Silvana (2012-08-14 12:55:15)

- Nie powiedziałem, bo nie zapytałyście. - odparł beztrosko Artur. Popatrzył uważnie na Levanne, bojąc się jej kolejnego wybuchu. Bo to co chciał zaraz powiedzieć, na pewno ją zdenerwuje. W końcu chodziło o życie jej siostry. Artur westchnął i powiedział ostrożnie. - Dam wam wywar jeśli mnie uwolnicie. - Zerknął na Levanne, oczekując jej reakcji.

- To za co mnie tu zamknięto jest akurat najmniej istotne. - powiedział Artur z uśmiechem.
Sil prychnęła.
- Dla mnie jest. Nie chcę wypuścić na wolność seryjnego mordercy.
- Oh, daj spokój Siluś. Przecież mnie znasz.
- Ale jak mamy ciebie uwolnić? Przed wejściem karzą nam odłożyć broń.
- Ty na pewno coś wymyślisz.
- Artur, nie mamy na to czasu! Nie rozumiesz? Tu chodzi o życie tej dziewczynki! Jak możesz w ogóle proponować coś takiego!
Artur skrzyżował ręce na piersi i wzruszył ramionami.
- Ja jej nawet nie znam.

- Jesteś podłym egoistą, Artur. Zwyczajną świnią. - powiedziała cicho Sil, kręcąc głową.
- To, że chcę wyjść na wolność to przejaw egoizmu? Sil, przecież to dla ciebie żaden kłopot. Tu siedzi tylko jeden strażnik...
- Który od razu podniesie alarm! Może i wydostanę cię z więzienia, ale nie uciekniemy z miasta.
- No to go zabij. - rzucił od niechcenia Artur.
- O nie, mój drogi panie. Nie będę mordować dla takiej łajzy jak ty.
- Ale za pieniądze to już owszem?
Sil puściła tą uwagę mimo uszu. Rzuciła szybkie spojrzenie Levanne, a potem w mgnieniu oka podjęła decyzję. Podeszła do drzwi i załomotała w nie.
- Halo! Wychodzimy! - krzyknęła do strażnika.

Strażnik podszedł do drzwi, wsunął klucz.
- Niech więzień odsunie się od drzwi. - krzyknął.
Artur posłusznie oparł się o przeciwległą ścianę.
Gdy drzwi się otworzyły Sil uderzyła strażnika pięścią w twarz. Ten zachwiał się, z nosa zaczęła mu kapać krew.
- Co do...? - zaczął, ale Sil ukucnęła i podcięła mu nogi. Strażnik runął na ziemię. Nie ruszał się.
- Zwiąż go. - powiedziała do Levanne. Wróciła do celi i chwyciła Artura za przód koszuli, po czym wywlokła go ze środka, ciągnąc po podłodze.

Sil ciągnęła Artura, który wił się, próbując się wyswobodzić z jej uchwytu.
- Teraz Artur pokaże nam, gdzie znajduje się ten wywar. A potem się pożegnamy, z naszym miłym kolegą.
Artur jęknął cicho.
- Sil, puść mnie. Puść, słyszysz! Nie masz prawa wlec mnie tak po podłodze.
Sil zaśmiała się krótko podniosła Artura tak by znalazł się na poziomie jej oczu, nadal go nie puszczając.
- Straciłam już do ciebie cierpliwość. - Schyliła się i wyciągnęła zza cholewki buta sztylet. - A jeśli nie przestaniesz się wydzierać to możesz się pożegnać ze swoimi pięknymi uszkami. - Po czym znowu zaczęła go ciągnąć po podłodze. Podeszła do stołu, chwyciła swoją broń i ruszyła dalej.
- Mówiłaś, że kazali wam odłożyć broń. - powiedział Artur.
- Bo kazali. Ale cóż, nie posłuchałam. - Wyszli z więzienia. Sil postawiła Artura na nogi i troskliwie wygładziła mu koszulę. - Gdzie jest ten wywar?
- W moim domu. Chodźcie zaprowadzę was.
- Byle szybko - mruknęła Sil i ruszyła za Arturem, mając go cały czas na oku.